توسعه پایدار در شهرسازی، نتیجه هم آیندی ساختارهای مناسب اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی است. فرایند شهرسازی در شرایط نامناسب، لاجرم نیز ادامه خواهد یافت. ولیکن جهت استمرار بهینه و موثر فرایند شهرسازی شایسته است تا نسبت به تامین شرایط مناسب بصورت نهادی اقدام گردد. بخش قابل توجهی از فرایند شهرسازی ناشی از مشارکت مردمی است. لذا باید زمینه های مشارکت مردمی در سطوح مختلف تامین گردد. اگرچه در سالهای اخیر و با جدی شدن اصل 44 قانون اساسی (پایه ریزی نظام اقتصادی ایران بر پایه دولتی، تعاونی و خصوصی)، تاسیس سازمان خصوصی سازی، توسعه و ترویج بورس بین اقشار مردمی، جریان سازی مشارکت مردمی در بسیاری از دستگاههای عمومی از جمله شهرداریها، فرایند مولدسازی دارایی های دولتی و همچنین تامین تسهیلات عمومی از سمت منابع تامینگر مالی (بانکی و موسسات مالی و اعتباری)، میزان مشارکت در پروژههای مختلف افزایش یافته، اما تغییرات ساختار اجتماعی ناشی از نگرش و سبکهای جدید زندگی، منبعث از نظریات اجتماعی زمینه تغییر در تحقق پذیری پروژه های مشارکتی را تحت تاثیر قرار می دهد. به بیان دیگر و در شرایط فعلی مشارکت مردمی و نهایتا تحقق پذیری پروژه ها بیشتر به مسائل اجتماعی، سطح انتظارات، ادراک قیاسی، افزایش سطح آگاهی اجتماعی و بی تفاوتی ناشی از پیدایش نسل “زد” و حدوث ضرب المثل (از ما که دیگر گذشت) برای نسل فعلی، وابسته است. از آنجایی که در کشور ما هنوز مدل یا الگوی نظری و اجرایی دقیقی برای فراخوانی مستمر و نظام مند مشارکت مردمی وجود ندارد، عمده ترین عامل، همچنان عوامل اقتصادی است. ولیکن به لحاظ اثرگذاری وسیع تر پارامترهای اجتماعی بر پارامترهای اقتصادی، لازم است تا تدابیر توسعه و افزایش مشارکت مردمی بر اساس پارامترهای اجتماعی تدوین گردد. تیم پژوهشی شرکت مهندسین مشاور نقش و اندیشه مبنا بر آنست تا بتواند با ارائه یک الگوی منعطف و کارا، میزان تحقق پذیری پروژه های شهرسازی و محرک توسعه را با تاکید بر پارامترهای اجتماعی افزایش دهد.
